Ενδοοικογενειακή Βία

Και όμως… μπορούμε να πούμε πολλά αν υψώσουμε την γροθιά και το ανάστημα μας και σπάσουμε την σιωπή μας….Με αφορμή τον εορτασμό της γυναίκας αλλά και τα πολλαπλά φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας κυρίως κατά των γυναικών η Σφακιανάκη Άννα Μαρία από την Καλλιτεχνική ομάδα γράφει…

ΕΝΔΟΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΒΙΑ 

Σφακιανάκη Άννα Μαρία, Γ8

Καταχρηστικές σχέσεις και τοξικές συμπεριφορές. Από το βίαιο άγγιγμα στον ώμο σου, στο πρώτο χαστούκι, στο πρώτο σπρώξιμο. Όχι από κάποιον τυχαίο. Αλλά από εκείνον που ουδέποτε θα το περίμενε κανείς. Από τον άνθρωπό σου. Στο πιο οικείο περιβάλλον του καθενός μας. Στο σπίτι σου, στο σπίτι μου, στο σπίτι του φίλου σου από την εξωσχολική δραστηριότητα. Και όχι, δεν είναι η «κακιά στιγμή» που θα βαπτιστεί από τους επιτήδειους, και ούτε το πρόβλημα είναι το κακοποιημένο πρόσωπο. Και ναι, είσαι κι εσύ υπεύθυνος για συμπεριφορές τέτοιου τύπου, ιδίως όταν αρκεστείς σε δικαιολογίες όπως: «Έλα μωρέ, ένα χαστουκάκι είναι. Ας είχε φροντίσει να αντιδράσει όταν έπρεπε».

Και ναι, εσύ, που σε λίγα χρόνια θα φέρεις στον κόσμο ένα παιδί, κάνε αυτό που δεν κάνουν όλοι οι σημερινοί γονείς. Μάθε στο παιδί σου ότι οι άνθρωποι δεν είναι «μαριονέτες» του και πως απαγορεύεται ρητά και κατηγορηματικά να γίνουν. Μάθε του ακόμα πως δεν θα επιτρέψεις, πρώτα εσύ και μετά εκείνο, να απλώσουν χέρι πάνω σου ή πάνω του, ούτε θα πρέπει να δεχτεί μια άσχημη κουβέντα, μια τοξική συμπεριφορά από έναν απότομο σύντροφο. Διότι η μία κουβέντα θα φέρει την άλλη και δεν θα σταματήσει ποτέ αυτός ο φαύλος κύκλος.

Και ναι, είσαι και εσύ υπεύθυνος όταν δεν κάνεις τίποτα για να επαναφέρεις στην τάξη τον φίλο σου και να του δείξεις ότι οι γυναίκες δεν είναι αντικείμενα (διότι οι γυναίκες βρίσκονται συχνότερα σε αυτή τη θέση). Μάθε στο αγόρι που έχεις δίπλα σου ότι άνδρας δεν είναι αυτός που δεν κλαίει αλλά αυτός που δεν προκαλεί. Μάθε στο κορίτσι που έχεις δίπλα σου ότι ο προορισμός του δεν είναι ο γάμος, η φροντίδα των παιδιών, του σπιτιού και του συζύγου. Κάνε το, γιατί δεν έχει φροντίσει απαραίτητα κάποιος πριν από εσένα. Και όταν δεις κάτι, να βοηθήσεις. Να βοηθήσεις, γιατί εκεί δεν χωράει διακριτικότητα. Δείξε στην κακοποιημένη γυναίκα ότι δεν ευθύνεται, δεν μπορούσε να ξέρει. Και μην ανοίξεις ποτέ, μα ποτέ το στόμα σου για να ρωτήσεις: «Γιατί τώρα;» «Μα καλά, γιατί δεν έκανες κάτι;» «Ναι, αλλά μήπως όμως έφταιγες κι εσύ; Δε γίνεται να σε χτύπησε στα καλά καθούμενα…». Μάντεψε τι! Όχι, μόνο θα πληγώσεις τη γυναίκα, θα την κάνεις να αισθανθεί ακόμα χειρότερα και θα αναλάβει το φταίξιμο, αλλά θα είσαι κι εσύ πλέον ένας από αυτούς που δεν κατάφεραν ποτέ, όσο κι αν ήθελαν, να αγαπηθούν, και δεν έμαθαν ποτέ να αγαπάνε. Τότε, θα είσαι και εσύ ένα από τα λεγόμενα «τέρατα» της κοινωνίας μας, που θα σκεφτούν να σηκώσουν το χέρι τους για να χτυπήσουν. Γιατί τέρατα θα αποκαλούσε κανείς τους ανθρώπους που πληγώνουν μια ολόκληρη οικογένεια, αφού πολλές φορές υπάρχουν παιδιά, που θα κουβαλάνε ανεπούλωτες πληγές για μια ζωή.