27 Μαρτίου: Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου

Μία αχτίδα ελπίδας

Κάθε μέρα θα έπρεπε να θεωρείται Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, καθώς τους τελευταίους 20 αιώνες, η φλόγα του θεάτρου καίει πάντα σταθερή σε κάποια γωνιά του κόσμου.

Το Θέατρο απειλείται πάντα από τον αφανισμό του, ειδικά μετά την άνοδο του κινηματογράφου, της τηλεόρασης και, στις μέρες μας, των ψηφιακών μέσων. Η τεχνολογία εισέβαλε στη σκηνή και εκμηδένισε την ανθρώπινη διάσταση. Επίσης, έγινε μια προσπάθεια να δημιουργηθεί «πλαστικό» θέατρο, ένα είδος ζωγραφικής της κίνησης που αντικατέστησε τον εκφωνούμενο λόγο. Τα έργα ανέβαιναν χωρίς διάλογο, χωρίς φώτα ή χωρίς ηθοποιούς, χρησιμοποιώντας μονάχα ανδρείκελα και κούκλες προβαλλόμενα με σύνθετα φωτιστικά εφέ. Η τεχνολογία προσπάθησε να μετατρέψει το θέατρο σε μια επίδειξη βεγγαλικών ή σε μια εκθεσιακή ατραξιόν.

Αυτή τη στιγμή παρακολουθούμε την επιστροφή των ηθοποιών μπροστά στους θεατές. Σήμερα, βλέπουμε την επιστροφή του λόγου στη σκηνή. Το Θέατρο αρνήθηκε τη μαζική επικοινωνία και αναγνώρισε τα έμφυτα όριά του, δύο άνθρωποι κοιτάζονται μεταξύ τους, επικοινωνώντας συναισθήματα, αισθήματα, όνειρα και ελπίδες. Η σκηνική τέχνη εγκαταλείπει την αφήγηση ιστοριών για να πραγματευτεί ιδέες.

Το Θέατρο κινείται, φωτίζει, προκαλεί ανησυχία, ταράζει, εξυψώνει το πνεύμα, αποκαλύπτει, προκαλεί και αθετεί συμβάσεις. Πρόκειται για μια συζήτηση με την κοινωνία. Το Θέατρο είναι η πρώτη τέχνη που αντιμετωπίζει το κενό, τις σκιές και τη σιωπή για να κάνει τις λέξεις, την κίνηση, το φωτισμό και τη ζωή να αναδυθούν.

Το Θέατρο είναι ένα ζωντανό πλάσμα που καταστρέφει τον εαυτό του όταν δημιουργείται, όμως πάντα ξεπροβάλλει μέσα από τις στάχτες. Είναι μια μαγική επικοινωνία όπου όλοι οι άνθρωποι δίνουν και παίρνουν κάτι το οποίο τους μεταμορφώνει.

Το Θέατρο αντανακλά το υπαρξιακό άγχος του ανθρώπινου είδους και ξεδιαλύνει την ανθρώπινη κατάσταση. Δεν είναι οι δημιουργοί του που μιλούν μέσα από το Θέατρο, αλλά η κοινωνία της κάθε εποχής.

Το Θέατρο έχει ορατούς εχθρούς, την έλλειψη της καλλιτεχνικής παιδείας στην παιδική ηλικία που εμποδίζει την ανακάλυψη και την απόλαυσή του? την φτώχεια που εισβάλλει στον κόσμο, κρατώντας το κοινό μακριά, καθώς και την αδιαφορία και την ολιγωρία των κυβερνήσεων που θα έπρεπε να το προωθούν.

Θεοί και άνθρωποι συνήθιζαν να μιλούν ο ένας στον άλλο επί σκηνής, όμως τώρα οι άνθρωποι μιλούν με άλλους ανθρώπους. Επομένως, το Θέατρο θα πρέπει να γίνει πιο σπουδαίο και καλύτερο από την ίδια τη ζωή. Το Θέατρο είναι μια πράξη πίστης στην αξία μια σοφής λέξης σε ένα παράλογο κόσμο. Είναι μια επίδειξη πίστης σε ανθρώπινα όντα που είναι υπεύθυνα για το πεπρωμένο τους.

Θα πρέπει να βιώσουμε το Θέατρο για να καταλάβουμε τι συμβαίνει σε μας, να μεταγγίσουμε τον πόνο και τα βάσανα που υπάρχουν γύρω μας, αλλά και να ξεκλέψουμε μια αχτίδα ελπίδας μέσα στο χάος και τον εφιάλτη της καθημερινής ζωή μας.

Ζήτω το Θέατρο!

Victor Hugo Rascon Banda (2006), Μεξικάνος θεατρικός συγγραφέας

Τo 3^ο Γυμνάσιο επιλέχτηκε να συμμετέχει στο επιμορφωτικό πρόγραμμα «ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ», που διοργανώνεται από το Εθνικό Θέατρο. Κάποιες σκέψεις για το πρόγραμμα αυτό από την Υπεύθυνη του προγράμματος και του Μικρού Εθνικού, κ. Σοφία Βγενοπούλου, σκηνοθέτης – παιδοψυχίατρος.

• Γιατί να προτείνουμε στην εποχή μας θεατρικά εργαστήρια στο σχολείο;
• Γιατί τέτοια εργαστήρια είναι η ενσάρκωση και η επίτομη της εμπειρικής μάθησης. Μαθαίνουμε ενεργητικά, μέσα από την εξάσκηση και την συμμέτοχη, αντίθετα από την παθητική απορρόφηση πληροφοριών.
• Γιατί είναι μια κοινωνική και συλλογική εμπειρία. Σπάνια πια τα παιδιά έχουν την ευκαιρία να συμμετέχουν σε δημόσια συμβάντα, τα όποια μας ενώνουν έστω και προσωρινά, κι έτσι σπάνια εξασκούνται σε ρόλους μέσα σε μια ομάδα.
• Γιατί τέτοια βιωματικά εργαστήρια καταλύουν τα διαχωριστικά μεταξύ performers και θεατών, και κάνουν το θέατρο προσβάσιμο σαν εμπειρία. Το θέατρο δεν είναι μια σοφιστικέ μορφή τέχνης την οποία δεν μπορώ να γνωρίσω γιατί «δεν έχω ταλέντο» ή «γιατί δεν θα γίνω ηθοποιός». Δεν στοχεύουμε να φτιάξουμε ηθοποιούς. Κάθε τέτοιο εργαστήριο είναι ένας εναλλακτικός τρόπος να γνωρίσει κανείς την τέχνη και την δύναμη της φαντασίας και της επινόησης, και να διαπραγματευτεί ενεργά τα ζητήματα που βάζει ένα έργο.

• Τι στοχεύουμε σε ένα εργαστήριο;
• Να αναδεικνύει και να ελευθερώνει δημιουργική ενέργεια.
• Να ελευθερώνει και να εξασκεί το σώμα και τη φωνή.
• Να ΑΚΟΥΜΕ, να ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ, να ΕΠΙΝΟΟΥΜΕ.
• Να εμπλεκόμαστε σε ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΗ ΑΛΛΗΛΕΠΙΔΡΑΣΗ με τους άλλους
• Να παρατηρούμε.
• Να διακινδυνεύουμε.
• Να εξοικειωθούμε με την έκθεση του εαυτού μας και των άλλων.
• Να αναπτύξουμε τις δεξιότητες που χρειάζονται για να πλέξουμε έναν κοινωνικό ιστό ή αλλιώς μια πραγματική ομάδα, που εργάζεται για να δημιουργήσει και να επικοινωνήσει μέσω αυτού με το κοινό.
• Να μάθουμε ότι βάση κάθε αυτοσχεδιασμού είναι η πραγματική συνεργασία.