Ποίημα της μαθήτριας Μαριάννας Τσιχλάκη (Γ8)

Ίσως όλοι μας έχουμε πνίξει λέξεις και συναισθήματα αφήνοντας μόνο την ανάσα μας να κοπεί και τα δάκρυα μας να πέσουν σαν ατελείωτοι καταρράκτες πάνω στα ροδοκοκκινισμένα μαγουλά μας.

Ίσως όλοι μας χρειαζόμαστε μια απελευθέρωση από την μίζερη καθημερινότητα και από τις ίδιες συνήθειες, που χωρίς να το καταλάβουμε σβήνουν την χαρά μας, σαν την γόμα που είχαμε μικροί και σβήναμε το κάθε μικρό λάθος, την κάθε μικρή ατέλεια πάνω σε μια κόλλα χαρτί.

Αυτή την απελευθέρωση της ψυχής μας και σαν τον καλοκαιρινό αέρα θα μας κάνει να νιώσουμε γαλήνη, ηρεμία και τέλος ελευθερία.

Μια μελωδία. Μια αρμονική συγχορδία είναι αρκετή έτσι ώστε να μας κάνει να βρούμε το κλειδί και να μπορέσουμε να ξεκλειδώσουμε την κλειδαριά από το κλουβί του κενού που πιέζει την ψυχή μας.

Κλείνοντας τα μάτια και βάζοντας αυτό το τραγούδι που ακούσαμε εκείνο το βράδυ. Εκείνο το βράδυ που μπορέσαμε να αφεθούμε ελεύθεροι και να αφήσουμε τη χαρά να μας καταβάλλει. Εκείνο το βράδυ που είχαμε ευχηθεί να μην τελειώσει ποτέ αλλά ο χρόνος δεν μας έκανε τη χάρη.

Οι αναμνήσεις θα κυλάνε σαν τις νότες από την παρτιτούρα που είχαμε δει και δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε τη σημασία της. Πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος. Πόσο εύκολα χάνονται οι στιγμές. Και πως γίνεται να νιώθουμε όλα αυτά που είχαμε νιώσει μόνο από το άκουσμα ενός ρεφραίν.

Πολλές απορίες χωρίς λύσεις η μουσική. Γίνεται ο μεγαλύτερος πόνος αλλά κι ταυτόχρονα το μεγαλύτερο στήριγμα. Το μεγαλύτερο γιατί και το δυνατότερο επειδή. Η πιο πονεμένη ιστορία αλλά και η μεγαλύτερη ευτυχία.

Η δύναμη της ψυχής μεγάλη και αήττητη, με μονάχα δυο λύσεις. Άφησε την να σε κλειδώσει στο κενό της ή μάθε να την εξημερώνεις. Έτσι και η μουσική ή θα την αφήσεις να σε απελευθερώσει ή να σου ξυπνήσει συναισθήματα και πράξεις, που θεώρησες ότι είχες καταφέρει να διαγράψεις.